Sylwia - XVII rozdział ;d

XVII 

Oczami Dawida :

 Nie chciałem zostawić Jej samej.. Wiedziałem, że w domu nikogo nie było.. 

Chętnie zostałbym razem z Nią, ale nie chciałem się narzucać. 

Więc pożegnałem się i wolnym krokiem ruszyłem przed siebie. 

Kiedy byłem na miejscu zjadłem kolację, wziąłem prysznic i poszedłem spać.

Następny dzień :

 Kiedy wstałem nie miałem na nic ochoty... Chciałem tylko jak najszybciej spotkać się z Sylwią.

Po 15 minutach stałem przed drzwiami do jej domu.. Przez okno ujrzałem śpiącą Sylwię..

Otworzyłem drzwi i skierowałem się w stronę kuchni.. Spała tak słodko, że nie chciałem Jej budzić...

Oczami Sylwii :

 Obudził mnie głos muzyki dochodzący z kuchennego radia.. 

Niechętnie otworzyłam oczy i ujrzałam pochyloną twarz Dawida. Nie mogłam się powstrzymać.. 

Przyciągnęłam Go do Siebie i delikatnie musnęłam jego usta..

- Jak się spało? - zapytał po chwili.

- Fantastycznie.. Ale najbardziej cieszę się, że widzę Cię z samego rana..

 Nie opowiedział. Uśmiechnął się tylko. Wiedziałam, że ucieszyły Go moje słowa..

- Idź się ubrać.. 

- Już idę.. Tylko mi nigdzie nie uciekaj. - opowiedziałam rozbawionym głosem.

 Weszłam do łazienki, wzięłam zimny prysznic, włosy związałam w kucyka i ubrałam się w to. 

Po 30 minutach byłam gotowa. Zeszłam po schodach prosto do kuchni. Mym oczom ukazał się piękny widok..:

Na stole leżał biały obrus, na którym stały świece, dwa talerze ze spaghetti i kieliszki z czerwonym winem...

Droga do stołu usłana była płatkami róż. Na jej końcu stał nie kto inny, a Dawid. 

W ręce swej trzymał piękną czerwoną różę. 

Zdziwiła mnie ta cała atmosfera, bo przecież taki widok spotykany jest najczęściej wieczorem  - na kolację, a nie z samego rana..

Niepewnie podeszłam bliżej.. Staliśmy naprzeciw siebie i wpatrywaliśmy się sobie w oczy...

Dawid wręczył Mi różę, pocałował Mnie w usta i szepnął do ucha ' Kocham Cię Sylwio..! '.